Brasserie Bofinger is Parijs op z’n best. Op allerlei fronten: cultureel, historisch, culinair en op sanitair gebied. Kortom, een aanrader. Parijser kan het haast niet.
Het restaurant in de Marais, tussen Place de la Bastille en Place des Vosges, is een van de oudste art-nouveau-brasseries in Parijs. In 1864 opgericht door Frederic Bofinger was het de eerste plek in Frankrijk met bier van de tap. Brasserie betekent eigenlijk brouwerij. Vluchtelingen uit Elzas Lotharingen trokken in de tweede helft van de 19e eeuw naar Parijs en openden bierlokalen waar ook gerechten uit de keuken van de Elzas geserveerd werden.
Zwarte schoenen en zuurkool
In Bofinger beland je in een tijdmachine. Houten lambriseringen, grote spiegels, bronzen wandlampen, sfeervolle banken van rood pluche en zwart leer en natuurlijk het art nouveau glas-in-loodplafond met de imposante koepel versierd met bloemmotieven. De bediening onberispelijk in zwart pak, zwarte schoenen, vlinderdas en met een lang wit voorschoot danst met schalen vol oesters, fruits de mer én zuurkool door het etablissement.
James Bond
Ook al wordt de brasserie door veel toeristen bezocht, het mag de pret niet drukken. Integendeel, het draagt bij aan het feest. Tafeltjes staan gezellig dicht bij elkaar. Links naast ons een van origine Frans stel dat al lang in Brussel woont en vertelt over hun dochtertje dat na al die jaren nog steeds nauwelijks Nederlands spreekt. Rechts een jong Nederlands koppel aan de champagne, dat blij vertelt dat je in Parijs onder de 26 gratis het museum in mag. Achter me heeft een Amerikaan het een aantal keren over ´Bofinger´ en het is net alsof ik Shirley Bassey in de James Bond film ’Goldfingerrrr’ hoor galmen.
Dolfijnen
En dan de toiletten. Vergeet die niet te bezoeken. Ga alleen al om te kijken. Prachtige art nouveau-wandschilderingen en glas-in-lood deuren met ‘dames’, ‘hommes’, ‘vestiaire’ en ’telephone’ wijzen de weg. Wat betreft de ‘hommes’: in New York bezocht ik de Old Town Bar met de Hinsdale’s, destijds de Cadillac onder de urinoirs genoemd. Altijd gedacht dat niets de heilige porseleinen schrijnen kon overtreffen, maar toen kende ik deze kathedralen nog niet. De hoge urinoirs in Bofinger met aan weerszijden de dolfijnenkoppen, spannen de kroon. In de eenzaamheid van het urinoir kom je jezelf tegen. De omvang en diepte maken urineren tot een sacraal moment. Tussen de dolfijnen besef je opeens dat loslaten ook ruimte biedt aan het nieuwe in het leven.
Notre-Dame
Eten, drinken, loslaten en opnieuw beginnen. Het feest kan niet op daar in Bofinger. Dus ga naar Parijs en bezoek de brasserie in de Marais. Vraag een tafel beneden, daar is veel meer te zien dan boven.
En over kathedralen gesproken, de Notre-Dame staat er weer bij als nieuw. Van binnen heb ik ‘m niet mogen bewonderen. De rij was te lang. Tant pis! Die heb ik ook losgelaten.
Lees ook mijn blog De heilige schrijn van New York en de kunst van het loslaten
Krijg er zin in